Ik teken dus ik besta …

Op 12 februari 2006 werd ik geboren in Breda. Als zoon van een kunstenaar en een kunstenares. Het creatieve DNA zit er dus in, daar kan ik niet omheen.

Ik kijk graag verder. Toen ik klein was noemde ik mijn verrekijker een verder-kijker … en zo geschiede. Ik kijk altijd verder dan mijn neus lang is, dieper, anders.

De wereld om mij heen en de maatschappij waarin we geacht worden te leven zoals we leven, komt me als vrij onnatuurlijk voor. Ik ben moeilijk in een hokje te stoppen. Dat schaaft zo hier en daar. Het aardse bestaan is zoveel anders dan mijn spirituele mindset. Ik ben gevoelig voor energieën en voel me verbonden met mijn Hogere Zelf, de kosmos en het universum.

Toen ik 7 maanden was verhuisde ik met mijn moeder naar ‘s-Hertogenbosch en woon ik met mijn moeder in ons huis in Empel waar we beneden een atelier hebben en boven een ontwerpstudio. Daar tussenin wonen wij. Mijn vader bleef in de omgeving van Breda met ook een kunstenaarsbedrijf aan huis. Hij schildert en ontwerpt.

Ons hele huis is een kunstgalerie met vooral textielkunst. Ik groeide op met stalen en stoffen en lappen, materialen en naaimachines. En vooral veel kleur. Ik ben opgegroeid met edelstenen, helende verhalen, meditaties, rituelen, moeder Aarde, vader Zon en de windrichtingen.

Sinds kort heb ik een eigen expositie wand waar ik mijn schrift-tekeningen toon tijdens onze open atelier dagen. Deze tekeningen helpen mij door mijn schooltijd heen.

Toen ik 2,5 jaar was ging ik naar het RozenPoortje, het peuterklasje van de Vrije School in ‘s-Hertogenbosch. Toen ik 4 jaar was kwam ik in de kleuterklas. de Vrije School is een creatieve omgeving, met vrije zielen. Waar kunst een vorm van leven is.

Het leven was vol avonturen en ontdekkingen. We mochten bouwen en veel naar buiten, klimmen, tekenen, we bakten appeltjes, vierden jaarfeesten en ik leerde elke dag spelenderwijze iets nieuws.

In de vakanties maakte ik mooie reizen en zag al gauw heel wat van de wereld, andere mensen, gebruiken en culturen.

Ik keek er naar uit om naar de ‘grote klassen’ te gaan om daar verder te leren. Ik dacht dan dingen zoals sterrenkunde en astrologie te gaan leren. Niets was minder waar, en het stil op een stoeltje zitten maakte mij niet zo blij. Ik had altijd wel wat in mijn hand als ik moest luisteren naar de lessen. Dat hielp me om te concentreren.

Thuis was ik aan het bouwen, tekenen, schilderen en altijd buiten aan het spelen, insecten aan het zoeken en aan het mijmeren en dromen. Toen ik 6 jaar was ging ik op KungFu les. Dat ben ik blijven doen. Ik beoefen deze kunsten graag. Ze geven me focus, kracht, controle en het inzicht dat oefening kunst baart.

Op de Vrije School leerden we veel over kleuren, materialen, kleuren mengen, technieken en ik heb gemerkt dat ik een brede basis heb qua algemene ontwikkeling.

Echter het zitten op een stoeltje, wat steeds meer verwacht werd, hoe ouder ik werd, is nooit mijn talent gebleken. Ik merkte ook dat ik meer leerde van het leven zelf. Ik leerde meer van het doen en ervaren dan van het stilzitten en luisteren. Ook was ik gevoelig voor energie en stemmingen van mensen, of de energie in ruimten.

Tijdens de schoolvakanties op onze reizen leerde ik over culturen, geschiedenis etc. Tijdens onze wekelijkse museum uitjes met familie en vrienden leerde ik veel over kunst, over het leven, over mensen, over cultuur …

Tijdens het wandelen, rondstruinen, vissen en kamperen in de natuur leerde ik veel over en de natuur. En elke dag ging ik terug naar de basis. De rust. Thuis. Stilte. Het 1-zijn met mezelf.

Thuis zag ik opdrachtgevers en geïnteresseerde mensen in het atelier, we hadden ook altijd stagiaires van creatieve opleidingen.

Op de Vrije School werden vele mooie beeldende verhalen verteld en daar leerde ik graag van. We zongen elke dag en lazen onze spreuk. Ook leerde ik haken, breien en borduren en van mijn oma kreeg ik met mijn 10de verjaardag een naaimachine.

Ik leerde koken en eten van de seizoenen.

Na de basisschool ging ik naar het Jeroen Bosch College. Ik keek er naar uit om alle vakken in het Engels te leren. Dat ging me ook goed af. Toch ging er vanbinnen steeds iets verder stuk.

Er werd niet gezongen op school, tekenen en schilderen mochten we alleen in de kunst les en het werd allemaal nogal strak en saai. Een systeem van punten bepaalde of we goed of slecht waren. Ik kon het niet begrijpen waarom wij kinderen afgestraft werden op dingen zoals sociaal zijn, en slechts beoordeeld werden op concentratie en punten.

Ook het zitten op een stoeltje werd steeds meer een straf, ik kon me niet concentreren en versaaide. Ik noemde school een kindergevangenis.

Tussen de 1ste en 2de klas maakte ik een mooie reis naar Peru en raakte geïnspireerd. Eenmaal terug op school werd het weer saai. Ik tekende steeds meer in mijn schriften omdat ik dan beter op kon letten, stil kon blijven zitten. Dat kon niet elke docent begrijpen of waarderen. Toch hielp dat me door de dagen heen en door de saaie stof.

En toen kwam de Corona Periode en had ik het zwaar met de online lessen. Het 2de en 3de jaar ging ik met de hakken over de sloot. In de 4de ging ik de Zaterdag Academie op kunst Academie Sint Joost doen.

Dat was heel inspirerend, en het was heel fijn om tussen gelijkgestemde mensen te zijn. En de vrije energie op zo’n Academie. De ruimte. De beweging. De mogelijkheden. Daar voel ik me tussen thuis. Ik loop vast tussen teveel beperkingen, grenzen, regels, wetten en dingen die ‘moeten’.

Maar ook merkte ik dat ik nog best jong ben, en om Academie te doen, mezelf eerst een wat stevigere basis zou gunnen, zowel in leeftijd maar ook in ervaring. Dus had ik al besloten om eerst Sint Lucas er tussenin te willen doen.

Het 4de jaar op JBC bleef ik zitten. Ik liep vast. Kon mijn draai niet meer vinden. Alles in mij wil verder. Door. Mezelf ontwikkelen in de dingen waar mijn hart blij van wordt. Mijn roeping volgen. De kunst, de energie, de healing, het Grotere geheel. Niet stilzitten en luisteren, maar doen, maken, creëren, het leven leven.

Na een fijne inspirerende zomer in de natuur van IJsland voelde ik al gauw dat ik op mijn nieuwe school, het Rodenborch College, mijn draai niet zo kon vinden tussen 2.500 leerlingen en de drukte.

We besloten dat ik de HAVO niet zou afmaken en me zou aanmelden op Sint Lucas, een van de scholen waar ik reeds een aantal keren op de open dagen was geweest. Ik ging meeloopdagen doen. Hier voel ik me thuis.

En hier sta ik nu. Vol goed moed en hoop en ook wat onzeker … ik hoop ZO erg dat ik aangenomen wordt op Sint Lucas zodat ik mijn creativiteit verder kan ontwikkelen en mijn dagen kan verblijven tussen gelijkgestemde mensen … Het idee alleen al maakt me blij.

– Indigo –